Al Gözüm Seyreyle

Zifiri karanlık içinde önce bir öksürük resitali başladı. Ve bir adam bir ışığın içinde doğdu sanki. Gözleriyle etrafı süzdü hiç acele etmeden. Sopasını vurdu yere üç kere, mendilini şöyle okkalı salladı, attı omzuna, zamanı durdurdu sanki. Başladı laf ebeliğine. Ne tekerleme, ne şekerleme ustalıkları öyle. Dil kıvrak, zeka küp küp. Öyle bir giriş yaptı ki, gönüllere şenlik.

“Hak dostum hak! Zamandan aldım bir çırak

Ama yedi durdu dayak

Haşa huzurdan her zaman usta, çırağını sever

Hem sever hem de döver

Eve gelmez ne zamandır külhani yatır

Kovsam o da olmaz, darılır

Kibardır, çarşafsız yorganda yatır

Hayat dediğin zaten, bilirsiniz hep kahır

Efendim, eşek aldım pazardan

Göze geldi çatladı nazardan

Dedem çıktı -hem de zamansız- mezardan

Bize ne demeyin bu Kıssahan’dan…

Çırak topladı pılıyı pırtıyı kaçtı

Etrafa varını yoğunu saçtı

Benim canım efendim oyun sepetim

Huzurunuzda perdesini açtı

İşte böyle efendim. Zamanın evailde. Al gözüm seyreyle.

Görelim mevla neyler, neylerse güzel eyler.”